Dyrektor szkoły  Łukasz Kucemba oraz autorka dyktanda Pani Klaudia Mędrala-Grabiec przywitali licznie zgromadzonych gości:  Burmistrza Miasta Pawła Ozgę, Przewodniczącą Związku Nauczycielstwa Polskiego Urszulę Kruczek, Wiceprzewodniczących Rady Miejskiej: Anetę Dobosz oraz Tomasza Czekaja, Panie Dyrektorki świebodzickich szkół: Elwirę Kirklo-Rusek, Małgorzatę Ożgę, Jolantę Styrnę-Grossman, Magdalenę Pawiłojć, Kierownik Wydziału Promocji Ilonę Szczygielską, a także pozostałych uczestników konkursu ortograficznego.

Honorowym patronatem objął to wydarzenie Burmistrz Miasta Paweł Ozga, który rozpoczął uroczyście Dyktando. Podkreślając, jak ważną rolę w codziennym życiu pełni mowa ojczysta oraz patriotyzm. Burmistrz podziękował Dyrektorowi szkoły oraz Nauczycielom za pielęgnację wspaniałej tradycji organizacji Dyktanda, a całemu zespołowi szkoły za świetną atmosferę w placówce.

Przez godzinę uczestnicy pisali dyktando, a następnie nauczyciele z placówek oświatowych w mieście skrupulatnie oceniali napisany tekst, który prezentujemy poniżej.

Nagrody uczestnikom wręczył Burmistrz Miasta Paweł Ozga oraz Dyrektor placówki, główną nagrodą było pióro Burmistrza Miasta.

W tym roku w Dyktandzie wzięło udział 55 osób.

Zwycięzcom serdecznie gratulujemy.

Laureaci

dorośli:

I. Adam Żelichowski 

II. Mieczysław Sowiński

III. Aneta Dobosz

młodzi:

I. Daniel Kłos

II. Alicja Czekaj 

III. Bianka Karbowska  

Tekst dyktanda: 

W atmosferze nieopisanego spokoju i niewymownej ciszy, spowitej promieniami złocistego zachodu słońca, unosiły się delikatne niuanse pomarańczowo-różowego światła, które odbijały się od spokojnej powierzchni jeziora, tworząc malowniczy krajobraz, jak z obrazu mistrza impresjonizmu. Ptaki, takie jak: kszyki, kruki czy gżegżółki, chyżo krążyły nad strumieniem, a ich skrzydła migoczące w blasku zachodzącego, czerwonozłotego słońca, przypominały poezję zapisaną na niebie. W oddali, na horyzoncie, majestatyczne góry, pokryte purpurowymi refleksami ostatnich promieni dnia, wtapiały się w bezkres nieba.

W tym magicznym miejscu, gdzie czas zdawał się zatrzymać, a każdy oddech nasycony był wonią kwitnących kwiatów o różnorakich barwach, pojawiła się postać tajemnicza, ubrana w długi płaszcz z dzianiny o delikatnym, srebrzystym połysku. Jej kroki były lżejsze niż piórko, wręcz niematerialne, jakby dotykała ziemi jedynie delikatnym muśnięciem wiatru. W dłoni trzymała starożytną, ciemnobrązową księgę, której strony zdawały się płonąć transcendentalnym  światłem.

Gdy zbliżała się do brzegu jeziora, fale powitalnie muskały jej stopy, a hydrofity i trzmiele wydawały ciche dźwięki na znak uznania dla tajemniczej strażniczki. Wówczas, wśród szmeru natury, zaczęła czytać słowa z tej starożytnej księgi, które zdawały się być kluczem do tajemniczych mocy skrywanych w tym niezwykłym miejscu.

W miarę jak wygłaszała słowa, działo się coś niezwykłego. Jezioro, dotąd spokojne, otoczone trzcinowymi szuwarami i krzewami żeń szeniu, falowało niczym pulsujące serce natury. Promienie zachodzącego słońca odbijały się od powierzchni wody, tworząc tęczowe refleksy, które tańczyły w harmonii z magią wypływającą z księgi. Ptaki na niebie śpiewały symfonię nieznanej dotąd melodii, a heliotropy waniliowe wydzielały intensywny zapach, który przenikał zmysły jak czarodziejski eliksir. Las zaś spowiła delikatna, chłodna mżawka. Zrobiło się dżdżyście.

            Wszystko to działo się w świecie, gdzie granice między rzeczywistością a magią zacierały się, tworząc zmysłowy taniec światła i dźwięku, który latał po magicznym lesie wte i wewte. W centrum tego mistycznego spektaklu stała hoża strażniczka, obrończyni tajemnic, przewodniczka przez zaklęty krąg, która odradzała magię uśpioną od wieków.

 Autor tekstu: Klaudia Mędrala-Grabiec